Geen woorden voor... Begin

Het is nu dinsdagochtend,en we zijn terug in de stad salta, de trip die we rond salta reden was werkelijk impresionante,geen woorde voor....... ,zaterdag rijden we catchi buiten, bij het ontbijt maken we nog kennis met een Canadees koppel uit Montréal , we wisselen fb gegevens uit en vertrekken richting cafayate,we maken een kleine omweg en rijden langs de weversroute, een route die nog bewoond word door echte wevers die poncho's met de hand maken,we stoppen bij een wever thuis, trots laat hij ons zen weefgetouwen zien en een plaatselijke Libelle ofzo waar hij instaat als originele wever uit de streek, ook al kopen we niets toch poseert hij trots ,wat een vriendelijkheid, we rijden terug de beroemde ruta 40 op,,het landschap word ruwer en we rijden letterlijk door de cañons we rijden een andere wereld binnen ,we zien vreemd gevormde cañons met de meest uiteenlopende kleuren van grijsgroen tot oranjerood,hier zijn geen dorpen,geen huizen,geen autos, bomen noch struiken,alleen grotesk gevormde rotsformaties onder een azuurblauwe hemel,we zijn in het rivierdal rio de las conchas en zien cañons met  tot de verbeelding sprekende namen, de obelisk,garganta del Diablo (duivelskeel), el anfiteatro, ,el fraille (de monnik) en los castillos (de kastelen) ,we gaan de inham van het anfiteatro binnen, prachtig,we komen in een gigantische spiraal terecht ,en aan de kant zitten vriendelijke panfluitspelers,1 van hen komt een babbeltje doen,hij is de drukte van BA ontvlucht en mediteert hier alle dagen, weer worden we verliefd op het prachtige land met zen prachtige inwoners, we rijden verder 80 km  lang in een soort maanlandschap met indrukwekkende kleuren en vormen waar zelfs de maan jaloers op zou zijn, af en toe zie je lemen huisjes, de bruingebrande mensen van de hoogvlakte wuiven ons vriendelijk toe, we moeten oppassen voor roedels honden en vossen die plots de weg op komen,af en toe slentert er een koe de weg over,in  het dal zie je de rode van klei lopende rivier waar kleine kindjes in spelen, je vraagt je af waar ze vandaan komen, 100den foto's kunnen niet weergeven wat je hier aanschouwt en voelt, we rijden het dorpje los molinos binnen via de quebrada de flechas, (de kloof van de pijlen),de mooiste route van de provincie zegt men , kilometers over een slechte grindweg,en Franske voelt het in zijn armen, het zandstenen gebergte is door eeuwenlange erosie en hevige regenval en wind  zo geplooid en gesplitst dat het lijkt of je door een bos van zandpijlen rijd, waarvan sommigen meer dan 20m hoog zijn, een zeer droog en dor maar schitterend gebied , begrijpelijk  dat de indianen deze streek zo noemden, de zon geeft de rotsformaties een mooie gloed waardoor het nog een andere dimensie krijgt we stoppen op de hoogste punten om foto's te nemen en genieten van het adembenemend schouwspel,stoppen   aan een mooie haciënda  uit de jaren 1700 , in het dorpje molinos dat ooit lag op de andesroute naar Chili en Peru met een mooi kerkje in guzco stijl,met Spaanse invloed, we wanen ons in een Zorro film en de tijd lijkt hier nog trager te verstrijken en drinken cerveza met Filip  en Martine die ook aangekomen zijn, even later vervolgen we onze weg en laten dorpjes naast ons liggen, san Carlos, een dorpje uit de jaren 1600 en dat straalt het helemaal nog uit,we rijden langs de cerros colorados, we zitten nu ongeveer op 2000m hoogte ,we rijden verder door dorpjes met 3 lemen huisjes en dat noemen ze een dorpje, we vragen ons af of de mensen hier van ander bestaan afweten,of ze daarom ongelukkiger zijn betwijfel, ik, we eten tamales op een haciënda met prachtige vergezichten, dit is een pakketje van maisbladeren gevuld met vlees en mais, rico!!!!!! Tegen de avond veranderd het landschap en zien we grote wijngaarden opduiken, dit is het Bourgogne van zuid Amerika, met de hoogste wijngaarden ter wereld, hier rijpt de torrontesdruif, deze is zo lekker wegens  het tipische klimaat van bloedhete  dagen en de koude van de nachten, dat geeft de overheerlijke smaak aan deze tipische druif, en is de ideale basis voor de groei, de vele zonuren en de extreme koude van de nachten zorgen voor de overheerlijke smaak,de weg word asfalt en Franske  word blij bij de goede vooruitzichten......